Lóa Maja aftur á spítala

Til allrar hamingju er það ekki hlutskipti margra lítilla barna að dvelja langdvölum á sjúkrahúsi, fjarri fjölskyldu og vinum. Það fékk þó Lovísa María Sigurgeirsdóttir frá Hrísey að reyna og í bókinni Ég skal vera dugleg rifjar hún upp dvöl sína á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri þegar hún var lítil stelpa upp úr 1960.

Í síðustu viku fór Lóa Maja í heimsókn á Barnaspítala Hringsins og las uppúr bókinni sinni fyrir börn og starfsfólk, hér segir hún frá heimsókninni:

Ég er búin að vera með öll börnin mín fjögur á sjúkrahúsinu á Akureyri sem sagt barnadeildinni þar og svo með annan son minn á Landspítalanum  áður en nýja barnadeildin var tekin í notkun.  Að koma þangað minnti mig meira á þann tíma en tímann þegar ég sjálf var á sjúkrahúsinu sem lítil stelpa.  Þetta er svo óskaplega ólíkt.   Þarna voru litlu sjúklingarnir ýmist í rúmunum sínum eða á fótum og hjá þeim öllum var foreldri eða í það minnsta einhver fullorðinn sem ég reikna með að hafi verið foreldri.  Ég las úr bókinni minni inni á leikstofu þar sem heilmikið var af leikföngum.  Þarna voru leikjatölvur og sjónvarp. Lítil borð og stólar voru þarna líka fyrir smáfólkið. Hillur fullar af föndurdóti og bókum. Sem sagt ýmislegt til þess að hafa ofan af þeim litlu börnum sem þurfa að vera þarna í lengri eða styttri tíma.

Þegar ég var á sjúkrahúsinu var ekkert þess háttar til staðar fyrir okkur.  Ekki einu sinni foreldrarnir.  Þeim var haldið fjarri eins mikið og hægt var því þeir þóttu koma of miklu róti á okkur litlu sjúklingana.  Við grétum svo mikið þegar þeir fóru.  Leikföngin voru fá og aðeins örfáar bækur fyrir okkur hin sem voru búin að læra að lesa.  Við vorum þó með nokkur leikföng sem við áttum sjálf en það var ekki svo mikið.  En þrátt fyrir að þetta hafi breyst svona mikið þá fylltist ég samt þessari tilfinningu sem ég fæ alltaf þegar ég kem inn á sjúkrahús.  Minningarnar hellast yfir mig og ég verð bæði sorgmædd og þakklát.  Sorgmædd vegna allra þeirra barna sem ekki voru jafn heppin og ég og þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast þessum litlu hetjum sem tókust á við erfiðleika og veikindi af miklu æðruleysi og dugnaði. Þau hafa kennt mér meira í lífinu en nokkuð eða nokkrir aðrir.

En þó svo að börnin sem í dag þurfa að leggjast á sjúkrahús hafi pabba og mömmu hjá sér allan sólarhringinn þá eru þau samt sem áður tekin út úr daglegu lífi og þurfa að takast á við hluti sem ekkert barn ætti að þurfa að upplifa.  Mér sýndist starfsfólkið á Barnaspítalanum vera sama elskulega fólkið og annaðist um mig þegar ég var lítil og fátt breyst í þeim efnum nema klæðnaðurinn sem er ekki eins formfastur og áður.  Í það minnsta eru kapparnir horfnir af höfðum hjúkrunarkvennanna.  

Ég þakka öllum þeim sem hlustuðu á mig kærlega fyrir góðar móttökur og óska börnunum góðs bata og bjartrar framtíðar.

Kærar kveðjur
Lóa Maja.