Bakþankar um dagbók

Dagbók Hélène Berr hefur áhrif á alla sem hana lesa. Hvernig skyldi maður sjálfur bregðast við slíkum áföllum og hörmungum sem gyðingar í Evrópu stóðu frammi fyrir í seinni heimstyrjöld? Og hvernig stendur á því að sambærilegar hörmungar geta sífellt verið að endurtaka sig? Nú síðast velti Gerður Kristný fyrir sér „stjörnuprýddri“ sögu þessarar ungu Sorbonne-stúlku í bakþönkum í Fréttablaði gærdagsins. Þar skrifar hún m.a.:

„Það gerist allt of sjaldan að bók heilli mann svo mikið a ð hún víkur ekki úr huganum löngu eftir að lestrinum er lokið. Nú fyrir jólin kom ein slík bók út, Dagbók Hélène Berr í þýðingu Ólafar Pétursdóttur. ... Þótt verið sé að lýsa grimmd, sorg, nötrandi hræðslu og niðurlægingunni yfir að þurfa að bera gulu gyðingastjörnuna skín ást  Hélène til ungra skjólstæðinga sinna alltaf í gegn og fegurð heimaborgar hennar, Parísar. Fyrst og fremst lýsir dagbókin samt ótrúlegum kjarki ungrar konu sem afhenti vinnukonunni skrifin sín með reglulegu millibili ef vera skyldi að hún yrði sjálf handtekin næst. Hélène Berr fannst mikilvægara að koma vitnisburði sínum undan en sjálfri sér, vitnisburði sem fær fólk nú 50 árum síðar til að falla í stafi.“

Lesið allan pistil Gerðar Kristnýjar hér.